Nothing.2B

“น้ำ”ที่ดับได้ทุกไฟ

หลายวันก่อน อาจจะเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ได้ลงข่าวที่ไหน แต่ก็คงอยู่ในใจของคนที่อยู่แถบ bts สุรศักดิ์แน่นอน หัวค่ำวันนั้น ผมกำลังจะลงไปกินข้าวที่ นิขุจัง ร้านอาหารใกล้ๆออฟฟิศ ระหว่างที่ผ่านบันไดรถไฟฟ้า bts หน้าเขตก่อสร้างอาคารไทยซีซี ผมได้กลิ่นไหม้ ไหม้คล้ายๆมีคนจุดไฟเผาขยะกองใหญ่ สิ่งที่ตอบความคิดผม คือ สิ่งที่ผมเห็นถัดมา แท็กซี่สีเขียวกำลังจอดอยู่ข้างถนน ใต้เครื่องยนตร์มีไฟลุกโชน เจ้าของรถกำลังเอาขวดน้ำรดราดอย่างตื่นตระหนก คนรอบๆข้าง รถข้างๆในเวลานั้น ไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือ คงเป็นเพราะความกลัว คงเป็นเพราะความขวยเขิน หรืออีกหลายเหตุผลที่ผมไม่อาจล่วงรู้ แต่สำหรับผม ยอมรับว่าเจอเหตุการณ์ทำนองนี้มาหลายครั้งแล้ว ชั่วขณะที่เห็นอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยที่เปรอะไปด้วยสี ชั่วขณะที่โดนสะเก็ด M79 ที่ศาลาแดง และต้องเข้าโรงพยาบาล เวลาที่เสียงในหัวกำลังถกเถียงกัน คล้ายกับเวลาเล่นเกมแนว RPG “คุณต้องการไปช่วยคนขับแท็กซี่ที่กำลังดับไฟหรือไม่?” > ไม่ช่วย ช่วย คงเป็นอีกวันนึงที่ผมเลือกที่จะตอบ “ช่วย” สิ่งที่สมองผมคิดในตอนนั้นคือ หาน้ำมาดับไฟ (ถ้ากลับไปเหตุการณ์นั้นอีกที ผมคงคิดใหม่) นึกถึงแหล่งกดน้ำประปาสาธารณะ จึงขอขวดน้ำเปล่าๆพี่เขาไปเติมน้ำและกลับมาดับไฟ หัวใจเต้นแรงทุกวินาทีที่น้ำไหลลงขวด ในใจก็คิด “รถคันนี้จะระเบิดเมื่อไหร่ก็ได้” “หรือจะหนีดีวะ” หลังจากเกือบเต็มขวด ผมตัดสินใจวิ่งกลับไป เทน้ำในขวดใส่กองไฟที่ลุกโชน … Continue reading →